💌 Hilsen frå det norsk-amerikanske Bibelbeltet

Eg kjem jo rett frå Bibelbeltet. Sørlandet. Landsdelen der Trump er konge og det står eit bedehus på kvart eit gatehjørne – og i Kvadraturen, ja der står dei tett, skal eg seie deg. Kvart hjørne, kvar smau, ein plass for syndsforlating og smale tankar. Heimbyen min, Kristiansand, er kjend for Quart, Palmesus og Mette-Marit – ho med familien som jo er ein festival i seg sjølv. Men på sida av strandpromenaden, bak palmetrær i plast og snadderloff, ligg bygdane, dei små, (kyst)nære, utbyggingsvennlege bygdene. Dei som vaks seg doble på 80-talet, både i folk og i sjølvtillit. Med litt hjelp frå “dei som kjente nokon i kommunen”. Ja, kjenner du nokon på topp der, då får du byggeløyve – så enkelt er det. Ordførar og byens rikaste mann drog på ferieturar i lag og bestemte korleis sentrum skulle sjå ut. Resultatet? Ein bykjerne som liknar ein middels amerikansk kyrkjegard. Med plen. Med stein. Med nips og nok parkeringsplassar til å romme alle på sørkysten.

Men for dei som ikkje berre køyrer forbi – som Knausgård skriv i Min kamp – eller ror seg fast i Lundeelva, som Jan Erik Vold skriv i Mor Godhjertas glade versjon. Ja, så finst det meir å sjå. Ein kan løfte blikket – løfte det høgt – opp mot Randsheia på Tangvall. Og kva ser du der? Der står det eit Søgne-skilt. I Hollywood-stil. Og ein elefant. Ja, ein elefant. Midt i det grøne. Det står i skarp kontrast til det offisielle kunstverket i rundkøyringa nedanfor – statuen av “Sol”, steinalderkvinna. Søgnes første innbyggjar, 9000 år gamal, og likevel må ho stå og sjå opp på ein betongkloss og ein elefant som har rymd frå Leos Lekeland.

Hollywood-prega? Javisst. Det kjem frå ein heilt eigen, lokal tradisjon: “Måge Steffan”. I følgje Søgnes eiga historieforteljar, den legendariske Sturla Ertzeid, var det ei feiring av St. Stefans dag, 2. juledag. Men så... gjekk det litt av hengslene. Slik det gjerne gjer. Eitt år blei bokstavane på det brutalistiske rådhuset bytta om. GØSNE kommune stod det plutseleg. Postkassar blei sprengt. Søppel velt ut i Høllegada. Det luktar "gude." Det luktar polyester. For det var dei same gjengen som var kongar på handballbanen i Nygårdshallen og sadd på Benoni. Ja, Benoni – med den plast-hamburgeren på taket. Polyester-patriotisme. American-sørlandsk stil. Då Benoni gjekk inn, tok Søgnefolk med seg hamburgeren. Han fekk seg mange ein rundtur i rundkøyringane rundt juletider, som elefanten altså i 2024. Lensmannen såg mellom fingrane på åttitalet. Det var jo ein "måge steffan-"tradisjon. Det var jo Søgne. Men då den amerikanskinspirerte elefanten blei stole frå Leos Lekeland i Vågsbygd og plassert ved sida av Sol i rundkøyringa på Tangvall, ja – då var lensmannen pensjonert, og Søgne slugt av kommuneelefanten Kristiansand.

Kristiansand politikammeret oppklarte forholdet. Anmeldte saka. Men Søgne-folket svarte: “Då save mi jøu bare ud ein elefant, å sætte på heia.” Som sagt. Så gjort. Og no prydar også elefanten klistremerke og dumperstickers bygda. Og eg elskar det. Eg elskar Søgne. Men æ lige ikkje Trump. Og eg blir nok ikkje heilt vandt til tanken på at Søgne, med alle sine miljø og sitt mangfald, skal reduserast til ein MAGA-elefant. Søgne-kulturen er sjøens kultur. Overfartens. Bådens. Det å legge ut. Det å kome heim. Og når du kjem deg over havet, og ser kor "greit" dei har det i Amærrika? Er det ikkje ein liten bismag? #Elefant "StaEsel